“Naziv izložbe ’Za demokratizaciju umjetnosti’, preuzet naziva akcije iz 1979. Marijana Molnara, otvara pitanje kontinuiteta aktualnosti teme. Također, kolektivna organizacija i identitet, kolektivna proizvodnja značenja izložbe pojava je koju vezujemo uz vrijeme nastanka krilatice ’Za demokratizaciju umjetnosti‘, koja je višesmislena – u značenju da svatko može raditi umjetnost, da (suvremena) umjetnost ne bude, ili stane biti elitistička, kao i da se obraća širokoj publici (1970-tih strategijom agitacije, danas medijalizirana virtualnom tehnologijom). Pitanja identiteta i različitosti podjednako su kolektivna i individualna. Unutarnja kohezija grupe koja stvara na način mnogostrukog jedinstva, način je samopropitivanja umjetnosti, kao i poziv na negiranje svijeta individualnošću. Stvaranje umjetnosti totemske vrijednosti (život sam kao čista aktivnost, kao čisto trajanje, na taj je način u osnovi nedostupan tradicionalnim umjetnostima), stvaranja iz intuicije koja se ispoljava kao volja (Schopenhauer), akcijski performans, optička nesvjesnost u smislu misaone razine pridodane figurativnoj stvarnosti te odnos spram društva u znaku afirmativnog nihilizma postojane su odrednice rada članova kolektiva. Razlika između stvarnosti umjetnosti, i stvarnosti po sebi, leži u pripisivanju značenja. Pleh, engl. brass, legura bakra i cinka, asocira na limena glazbala, labrosones, aktivirana simpatetskim vibracijama usana, prateći ključne trenutke u individualnom i društvenom životu, parade i sprovode. Pleh asocira na oprostorenu plohu (tanka ploča kovine), suptilni materijalitet, ali i banalno: na nakit koji nije zlato, metal koji nije na visini predodžbe o njemu; naziv kolektiva upućuje na pokušaj uspostavljanja ravnoteže suprotnosti kroz umjetnost. “

Silva Kalčić